လယ္သမားတစ္ေယာက္ရဲ႔သားေလးဟာ ေတာရြာေလးတစ္ရြာကေန ျမိဳ႕ေပၚေရာက္လာတယ္။ အေဖက ဒုကၡဆင္းရဲခံျပီး ေက်ာင္းထားေပးခဲ႔လို႔ ပညာကိုၾကိဳးစားသင္တယ္။ အထက္တန္းေအာင္ျပီးအလုပ္လုပ္ေနတုန္းမွာ တီဘီေရာဂါျဖစ္လို႔ ဂ်ပန္စစ္တပ္ထဲ၀င္ခြင့္မရဘူး။ စစ္တပ္ထဲ မ၀င္ရလို႔ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးအတြက္ျပင္ဆင္ေနတဲ႔ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို စီးပြားေရးနဲ႔ တစ္ဖက္တစ္လမ္းက ကူညီဖို႔ လမ္းစရွာတယ္။ ကိုယ္ပိုင္စက္ရုံေလးတစ္ရံုကိုအိမ္ေဘးမွာ အဖီေလးခ်ျပီး ထူေထာင္လိုက္တယ္။ ေနာက္ေတာ႔ လွ်ပ္စစ္ဂဏန္း ေပါင္းစပ္ကိုတီထြင္တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ အီလက္ထေရာနစ္ ပစၥည္းအမ်ားအျပားကို တီထြင္ထုတ္လုပ္ျပီး ကမၻာကိုတင္ပို႔ျဖန္႔ခ်ီတယ္။ ကမၻာကေလးစားရတဲ႔ အင္ဂ်ီနီယာ၊ တီထြင္ပညာရွင္၊ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းရွင္ၾကီး ျဖစ္လာခဲ့တယ္။သူ႔နာမည္က တာဒါအိုကာရွီယို (Tadao Kashio)ပါ။ Casio Coumpter Company ကိုတည္ေထာင္ခဲ႔သူပါ။
တာဒါအိုကို ၁၉၁၇ ခုႏွစ္၊ ႏို၀င္ဘာလ ၁၇ ရက္ေန႔က ဂ်ပန္ႏိုင္ငံ ကူေရးတမူရာျမိဳ႕( အခု နန္ကိုကုျမိဳ႕ေခၚ) အနားက ေတာရြာေလးတစ္ရြာမွာေမြးဖြားခဲ႔တယ္။ သူ႔မွာညီအစ္ကိုသံုးေယာက္ရွိျပီး သူက ဒုတိယေျမာက္သားပါ။ အေဖက ရွိဂ်ဲကာရွီယိုနဲ႔ အေမက ကီယိုႏိုကာရွီယို ျဖစ္ပါတယ္။ သူတို႔ဟာ လယ္သမားေတြျဖစ္က်လို႔ မိသားစု၀င္ေငြဟာ စားေလာက္ေသာက္ေလာက္ရုံပါပဲ။
၁၉၂၃ ခုႏွစ္ဂ်ပန္ႏိုင္ငံမွာ ေျမငလ်င္အၾကီးစားတစ္ခု လႈပ္သြားခဲ႔တယ္။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ျမိဳ႔ေတာ္ တိုက်ိဳျမိဳ႔မွာ အေဆာက္အဦးေတြအျမားအျပားပ်ိဳလဲပ်က္စီးက်ကုန္ျပီး လူေပါင္းတစ္သိန္းေက်ာ္ ေသဆံုးသြားခဲ႕ၾကတယ္။ တိုက်ိဳျမိဳ႕မွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ တာဒါအိုရဲ႔ ဦးေလးတစ္ေယာက္က တိုက်ိဳမွာ အေဆာက္အဦးအသစ္ေတြျပန္ေဆာင္ေနၾကလို႔ ေဆာက္လုပ္ေရးသမားေတြ အရမ္းလိုေနတယ္၊ လုပ္ခေကာင္းတယ္လို႔ လွမ္းအေၾကာင္းၾကားတာနဲ႔ တာဒါအိုရဲ႕အေဖနဲ႔ အေမဟာရွိတဲ႔ပစၥည္းေတြကိုထုတ္ပိုးျပီး ကေလးသံုးေယာက္နဲ႔အတူ တိုက်ိဳျမိဳ႕ကိုထြက္ခြာသြားၾကတယ္။ သူတို႔ဟာလယ္စိုက္၇တာထက္ ေဆာက္လုပ္ေရးအလုပ္ဟာ ပိုသက္သာမယ္၊ ၀င္ေငြလည္းပိုေကာင္းမယ္၊ ကေလးေတြကုိလည္း ပညာေကာင္းေကာင္းသင္ေပးႏိုင္မယ္လို႔ထင္ျပီး သြားၾကတာပါ။
တိုက်ိဳျမိဳ႕ေရာက္ျပီး ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာပဲ သူတို႔အထင္နဲ႔လက္ေတြ႕ကြာျခားေနတာကိုေတြ႕ရတယ္။ တာဒါအိုရဲ႕အေဖ ရွိဂ်ဲရုဟာ ေဆာက္လုပ္ေရးလုပ္ငန္းမွာ အလုပ္ေတာ႔ရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ ရတဲ႔လစာက အရမ္းနည္းလြန္းလို႔ မိသားစု စားမေလာက္ရွာဘူး။ ရွိဂ်ဲရုဟာ ေက်ာင္းေနခ်င္လို႔ပူဆာေနတဲ႔ သားခတ္ တာဒါအိုကိုေက်ာင္းထားေပးဖို႔အလုပ္သြား အလုပ္ျပန္ခရီးစရိတ္ကိုေခၽြတာလိုက္တယ္။ စီးေနက်ဘက္စ္ကားကို မစီးေတာ႔ပဲ ေျခခ်င္လမ္းေလ်ာက္တယ္။ အလုပ္ကုိအသြားအျပန္လမ္းေလွ်ာက္တာ ေန႕တိုင္း ၅ နာရီေလာက္အခ်ိန္ၾကာတယ္။ အခုလို ဒုကၡခံျပီး သူ႕ကိုေက်ာင္းထားေပးတ႔ဲအေဖ႔ကို စိတ္ခ်မ္းသာေစဖို႔ တာဒါအိုဟာ စာကိုအရမ္းၾကိဳးစားတယ္။
ဒီလိုနဲ႔တာဒါအိုဟာ ၁၉၂၉ ခုႏွစ္မွာ အလယ္တန္းေအာင္ျပီး ၁၉၃၁ ခုႏွစ္မွာ အထက္တန္းစာေမးပြဲကို ထိပ္ဆံုးအဆင့္ကေန ေအာင္ျမင္ခဲ႔တယ္။ ေက်ာင္းျပီးျပီးခ်င္းမွာပဲ သူက ဓာတ္ဆီ၊ စက္ဆီပံုးအခြံေတြကို အရည္က်ိဳျပီး သံျပားလုပ္တဲ႔စက္ရဳံတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္တယ္။ မၾကာခင္မွာအလုပ္ေျပာင္းျပီး စစ္သားေတြကိုခ်ီးျမွင့္တဲ႔ ဆုတံဆိပ္လုပ္တဲ႔ စက္ရုံတစ္ခုမွာ သာမန္အလုပ္သမားအျဖစ္၀င္လုပ္ျပန္တယ္။ သူ႕ရဲ႕ အလုပ္ၾကိဳးစားမႈနဲ႕အထက္အတန္းေအာင္ထားတဲ႔ ပညာအရည္အခ်င္းကိုသိသြားတဲ႔ စက္ရုံမန္ေနဂ်ာက သူ႕ကိုအီႏိုမိုတုိ စက္ရုံက တြင္ခံုစက္ဆရာတစ္ေယာက္ရဲ႕လက္ေအာက္မွာ အလုပ္သြားလုပ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ တာဒါအိုဟာ အာ့စက္ရုံမွာအလုပ္စတင္လုပ္တဲ႔ေန႕ကစျပီး ေန႔တိုင္းမနက္အေစာၾကီးေရာက္ျပီး အလုပ္မစခင္မွာ တြင္ခံုစက္ကို သန္႔ရွင္းေရးလုပ္တယ္။ ညေနသိမ္းခ်ိန္မွာ အိမ္မျပန္ေသးဘဲ စက္ကုိအေသအခ်ာသန္႔ရွင္းေရးလုပ္ျပန္တယ္။ အလုပ္ျပီးခ်ိန္မွာ တစ္ေန႔တာသူ႔ဆရာ ပညာသင္ေပးသမွ်ကို သူ႔မွတ္စုစာအုပ္မွာ ေရးမွတ္တယ္။ ညအေတာ္မိုးခ်ဳပ္မွ အိမ္ကိုျပန္တယ္။ တာဒါအိုရဲ႕ၾကိဳးစားမႈကိုျမင္ေတြ႔ျပီးသေဘာက်သြားတဲ႔ စက္ရုံပိုင္ရွင္က သူရဲ႕၀ါဆဲဒအလုပ္သမားသင္တန္းေက်ာင္း( ယခု၀ါဆဲဒ တကၠသိုလ္ Waseda University)မွာ စက္မႈပညာကို ကၽြမး္ကၽြမ္းက်င္က်င္ တက္ေအာင္ ေန႔ခင္းပိုင္းမွာ ေက်ာင္းတတ္ခိုင္းလိုက္တယ္။ စက္ရုံအလုပ္ကလဲ ထြက္စရာမလိုုဘူးလို႔ေျပာတယ္။
တာဒါအိုဟာ ၀ါဆဲဒသင္တန္းေက်ာင္းက ေက်ာင္းဆင္းေတာ႔ ေရဒီယိုမွာသံုးတဲ႔ မီးလံုး(Radio Bulb) ထုတ္တဲ႔စက္ရုံတစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္လုပ္တယ္။ သူဟာစက္ရုံမွာေန႔ေရာညပါ ၾကိဳးစားျပီးအလုပ္လုပ္လြန္းလို႔ အစားမမွန္၊ အအိပ္မမွန္တတ္တာေၾကာင္ ေနမေကာင္းျဖစ္ျပီး အိပ္ယာထဲ ဗုန္းဗုန္းလဲသြားတယ္။ ေဆးရံုတက္ရတယ္။ ေဆးစစ္လိုက္ေတာ႔သူ႔မွာ တီဗီေရာဂါရွိေနတယ္တဲ႔။ တီဘီေရာဂါေၾကာင္းသူဟာ ဂ်ပန္စစ္တပ္မွာ အမႈထမ္းခြင့္မရေတာ႔ဘူး။ အဲ႔ေခတ္က ဂ်ပန္မွာစစ္မႈမထန္းတဲ႔အမ်ိဳးသားေတြဟာ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြရဲ႕ ကဲ႔ရဲ႕ရႈတ္ခ်မႈကို ခံၾက၇တယ္။ ဒါေၾကာင့္လည္း တာဒါအိုဟာႏွစ္ေပါင္းအေတာ္ၾကာအထိ ေရွ႕ကလမ္းေလွ်ာက္လာတဲ႔ ဂ်ပန္စစ္သားတစ္ေယာက္ကိုေတာင္ ေစ့ေစ့မၾကည့္ရဲဘဲ အျမဲ မ်က္ႏွာလႊဲသြားတတ္တယ္။
သူဟာစစ္တပ္ထဲမ၀င္ရလို႕စိတ္ပ်က္သြားေပမဲ႕ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးအတြက္ျပင္ဆင္ေနတဲ႕ ဂ်ပန္ကိုတစ္ဖက္တစ္လွမ္းက ကူညီဖို႔ လမ္းစရွာတယ္။ အေျမာက္က်ည္ဆံထုတ္တဲ႔စက္ရုံတစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္လုပ္တယ္။ မၾကာခင္မွာပဲ အလုပ္ကထြက္လိုက္တယ္။ ထြက္လိုက္ရတဲ႔ အေၾကာင္းအရင္းကအေပၚက ညႊန္ၾကားတဲ႔အတိုင္းလုပ္ေနရတာကို စိတ္ပ်က္လာလို႔ပါ။ ေနာက္ျပီးစက္ရုံမွာ သူတီထြင္ခ်င္တာေတြလုပ္ႏိုင္ဖို႕ ကိုယ္ပိုင္စက္ရုံတစ္ခုထူေထာင္ဖို႔စိတ္ကူးလိုက္တယ္။
၁၉၄၂ ခုႏွစ္မွာ စတင္ျဖစ္ပြားခဲ႔တဲ႔ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီးအတြင္းမွာ တာဒါအိုဟာ ဂ်ပန္စစ္ေလာယာဥ္ရဲ႕ ပစၥည္းအစိပ္အပိုင္းေတြကိုထုတ္တဲ႔ စက္ရုံေသးေသးေလးတစ္ခုေထာင္လိုက္တယ္။ စက္ရုံလို႕သာေျပာတာ သူ႔အိမ္ေဘးက ေျမကြက္လပ္ေလးမွာ အဖီထုတ္ျပီး အရင္လုပ္လာခဲ႔တဲ့ အီႏိုမိုတုိစက္ရုံက ၀ယ္လိုက္တဲ႔ တြင္ခံုအေဟာင္းေလးတစ္လံုးနဲ႔ ပစၥည္းထုတ္ေနတာပါ။ အရင္စက္ရံုေတြမွာ လုပ္ခဲ႔စဥ္က ရင္းႏွီးခဲ႕တဲ႔လုပ္ငန္းရွင္ေတြက အလုပ္လာအပ္ၾကလို႔ သူ႕စက္ရုံေလးဟာ ၀င္ေငြပံုမွန္ေလးရေလပါတယ္။ ေနာက္ေတာ႔ဘဏ္က ေငြေခ်းယူျပီး တြင္ခံုအသစ္ေတြ၀ယ္ယူလိုက္တယ္။ အလုပ္သမားေတြထပ္ခန္႕တယ္။စစ္ေလယာဥ္အစိတ္အပိုင္းေတြမွန္မွန္ထုတ္ေပးေနရင္း ၀င္ေငြေကာင္းလာတဲ႔ တာဒါအိုဟာ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္မွာ သူ႔အေမေပးစားတဲ႔ မိန္းမနဲ႔လက္ထပ္လိုက္ပါတယ္။ဘဏ္ကေနေခ်းထားတဲ႔ ပိုက္ဆံေတြကိုလည္းမၾကာခင္မွာအားလံုးျပန္ဆပ္ႏုိင္ခဲ႔တယ္။ တာဒါအိုအတြက္ ဆုေရာလာဘ္ေကာ၀င္တဲ႔ႏွစ္ပဲ။
၁၉၄၅ ခုႏွစ္မွာ ဒုတိယကမၻာစစ္ၾကီး ျပီးသြားျပီ။ စစ္အတြင္းမွာ သူတို႔ေနတဲ႔အိမ္နဲ႕ စက္ရုံဟာ အေမရိကန္စစ္ေလယာဥ္ေတြရဲ႕ ဗံုးၾကဲခ်တာ ခံလိုက္ရလို႕ လံုး၀ပ်က္စီးသြားခဲ႔တယ္။ စစ္ၾကီးျပီးသြားတာမို႔ စစ္ေလယာဥ္အတြက္ ပစၥည္းမွာတာေတြမရွိေတာ႔ဘူး။ ဒီအခ်ိန္မွာ ဒန္နဲ႔ပက္သတ္တဲ႔ပစၥည္းမ်ိဳးစံု ထုတ္လုပ္ႏိုင္တ႔ဲစက္ၾကီးနဲ႔ဆိုရင္ အိမ္ေတြမွာ လိုအပ္ေနၾကတဲ႔ ပစၥည္းမ်ိဳးစံုကို ထုတ္ေပးႏိုင္လိမ့္မယ္။ စစ္ျပီးစ ကာလဆိုေတာ႔ အိမ္တိုင္းမွာ ဒီပစၥည္းေတြလိုအပ္ေနတာမို႔ ေစ်းသက္သက္သာသာနဲ႔ေရာင္းႏုိင္ရင္ ပစၥည္းေတြအမ်ားၾကီးေရာင္းရမယ္လို႔ တာဒါအိုကတြက္မိတယ္။
ဒါေပမယ့္ စက္ၾကီးကို၀ယ္ျပီးရင္ သယ္ယူဖို႔အခက္အခဲေတြ႔ေနတယ္။ စက္ၾကီးဟာသူတို႔ေနတဲ႔တိုက်ိဳျမိဳ႕ကေန မိုင္ ၂၀၀ ကြာေ၀းတဲ႔ ျမိဳ႔ေလးမွာ ရွိေနတယ္။ စက္ၾကီးဟာ ေပါင္တစ္ေထာင္(တန္၀က္နီးပါး) ေလးတယ္။ စစ္ျပီးစမို႔ ရထား၊ကားလမ္းေတြပ်က္ေနလို႔သယ္စရာ ရထား၊ကားေတြမရွိဘူး။ စက္ၾကီးကို၀ယ္ျပီးရင္ ဘယ္လိုသယ္ယူက်မလဲလို႔သူတို႕ သားအဖေတြတိုင္ပင္ၾကတယ္။ တာဒါအိုရဲ႕အေဖ ရွိဂ်ဲရုက သူ႕အၾကံတစ္ခုကိုေျပာျပတယ္။ ဒီအၾကံအတိုင္း သူတို႔ရပ္ကြက္ထဲက ဘီးႏွစ္ဘီးတပ္ တြန္းလွည္းတစ္စီးကိုငွားလိုက္ျပီး ေရွ႕မွာစက္ဘီးတစ္စီးကို တပ္ဆင္လိုက္က်တယ္။ သားအဖသံုးေယာက္ဟာ စက္ဘီးကို တစ္လွည့္စီနင္းက်ရင္း အဲ႔ဒီျမိဳ႕ကိုဆြဲသြားၾကတယ္။ ျမိဳ႕ေလးကိုေရာက္ေတာ႔စက္ၾကီးကို လွည္းေပၚတင္ စက္ဘီးတစ္လွည့္စီနင္းျပီး အိမ္ကိုျပန္ဆြဲယူလာခဲ႔က်တယ္။ လမ္းမွာ သီတင္းအပတ္ေပါင္းမ်ားစြာ ၾကာျပီးမွအိမ္ကို ျပန္ေရာက္လာၾကတယ္။ ထုတ္လုပ္တဲ႔ပစၥည္းေတြဟာ အရမ္းေရာင္းရတယ္။ ၁၉၄၃ ခုႏွစ္ဧျပီလမွာ တာဒါအိုတို႔သားအဖဟာ ကာရွိီယိုေဆဆာကုဂ်ိဳ Kashio Seisakujo ဆိုတဲ႔ ကုမၸဏီတစ္ခုကို ေထာင္လိုက္ၾကတယ္။ ဒီကုမၸဏီဟာေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ Casio Coumpter Companyျဖစ္လာပါတယ္။ Casio ဆိုတာ Kashio ကိုအသံထြက္ယူထားတာပါ။ ကာရွီယိုကုမၸဏီက စက္ပစၥည္းမ်ိဳးစံုထုတ္လုပ္တယ္။ မၾကာခင္မွာပဲလုပ္ငန္းမွာ လွ်ပ္စစ္ပညာကၽြမ္းက်င္သူ အေရးတၾကီးလိုအပ္ေနလို႔ တာဒါအိုက အစိုးရဆက္သြယ္ေရး ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ႔ သူ႔ညီ တိုရွီအိုကို အလုပ္ထြက္ျပီး သူနဲ႔လက္တြဲလုပ္ဖို႔ေခၚလိုက္တယ္။ သူ႕ညီလဲ အလုပ္ထြက္ျပီးေရာက္လာလို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ ပစၥည္းေလးေတြတီထြင္တယ္။ Yulia ေခၚတဲ႔ စီးကရက္တပ္လို႕ရတဲ႔ လက္စြပ္ေလးေတြ၊ ဘီစကစ္မုန္႔ဖုတ္တဲ႔ စက္ေလးေတြတီထြင္ၾကတယ္။ အဲဒါေတြကို လူၾကိဳက္မ်ားေပမယ့္ တာဒါအိုတို႔ဟာ ဒီထက္ၾကီးက်ယ္တဲ႔ ပစၥည္းထုတ္ဖို႕ အၾကံထုတ္ေနက်တယ္။
၁၉၄၉ ခုႏွစ္မွာ တာဒါအိုဟာ တုိက်ိဳျမိဳ႕လယ္ ဂင္ဇာရပ္ကြက္က ဟိုတယ္တစ္ခုမွာ က်င္းပတဲ႔စီးပြားေရးဆို္င္ရာ ေဆြးေႏြးပြဲတစ္ခုကို သြားတက္တယ္။ ေဆြးေႏြးပြဲအျပီးမွာ ျပိဳင္ပြဲေလးတစ္ခုလုပ္တယ္။ စင္ျမင့္ေပၚမွာအေမရိကန္ လုပ္ဂဏန္းေပါင္းစက္ (Calculator) ကိုင္ထားတဲ႔ အေမရိကန္စစ္သားတစ္ေယာက္နဲ႔ ေပသီးဂဏန္းေပါင္းအျမန္ျပိဳင္ပြဲပါ။ ျပိဳင္ပြဲစတာနဲ႕ စင္ေအာက္ကေနၾကည့္ရႈေနက်တဲ႔ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြဟာ သူတို႔ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေပသီးသမားကို အၾကီးအက်ယ္ေအာ္ဟစ္အားေပးၾကေပမဲ႔လဲ ျပိဳင္ပြဲအဆံုးမွာ အေမရိကန္ဂဏန္းေပါင္းစပ္သမားပဲႏိုင္သြားခဲ႔တယ္။ တာဒါအိုဟာ ဒီျပိဳင္ပြဲကေနသင္ခန္းစာတစ္ခုရလိုက္တယ္။ အဲ႔ဒါဟာဘယ္ေလာက္ပဲ အမ်ိဳးသားစိတ္ဓာတ္ျပင္းထန္လြန္းလွပါေစ၊ ဘယ္ေလာက္ပဲေသေအာင္ၾကိဳးစားေနပါေစ။ ဂ်ပန္ဟာအေမရိကန္ကို စက္မႈနည္းပညာကိုမယွဥ္ႏိုင္ေသးဘူးဆိုတာပါပဲ။ ေနာက္ျပီးျပိဳင္ပြဲမွာေတြ႔လိုက္တဲ႔ အေမရိကန္လုပ္ ဂဏန္းေပါင္းစပ္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္ကိုသတိျပဳမိလိုက္တယ္။ အဲ႔ဒါေတြက ဂဏန္းေပါင္းစပ္ေတြထဲမွာတပ္ဆင္ထားတဲ႔ ပင္နီယံ၊ ဂီယာေတြကိုသတၱဳနဲ႔လုပ္ထားလို႔ စက္ဟာၾကီးမားေလးလန္လြန္းေနတယ္။ ျပီး၇င္ဂဏန္းစေပါင္းေတာ႔မယ္ဆုိရင္ စက္ကိုသံပတ္တင္းလာေအာင္ လက္ကိုင္ handle ကိုလဲ လက္နဲ႔လွည့္ေပးရေသးတယ္။ အရမ္းလည္းေစ်းၾကီးလို႔လူတိုင္းမ၀ယ္ႏိုင္က်ဘူး။ ဒါေၾကာင့္ေစ်းသက္သာျပီး ေသးငယ္တဲ႔ လွ်က္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္ကို တီထြင္ဖို႔အၾကံသူေခါင္းထဲ ေပၚလာတယ္။
၁၉၅၀ ျပည့္ႏွစ္ ဇန္န၀ါရီလမွာ တာဒါအိုကလွ်ပ္စစ္ကၽြမ္းက်င္တဲပ သူ႔ညီ တိုရွီအိုကို လွ်ပ္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္တစ္ခုကို တီထြင္ခိုင္းျပီး မိသားစုအားလံုးက ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးၾကတယ္။ သူတို႔ဟာေန႔ခင္းပိုင္းမွာစားဖို႔ ၀င္ေငြရေအာင္ပံုမွန္ထုတ္ေနက် မီးဖိုေခ်ာင္သံုး ဒန္ပစၥည္းေတြကို ထုတ္လုပ္ၾကတယ္။ အလုပ္သိမ္းညစာစားျပီးမွ လွ်ပ္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္ကို တီထြင္စမ္းသပ္တာေတြကို တစ္ညလံုးလုပ္ၾကတယ္။ သူတို႔မွာေငြအလံုအေလာက္မရွိလို႔ လွ်ပ္စစ္ကၽြမ္းက်င္ပညာရွင္ေတြကို အလုပ္မခန္႔ထားႏိုင္ၾကဘူး။ ဒါေၾကာင့္လွ်ပ္စစ္နည္းပညာပိုင္းကို ညီျဖစ္သူ တိုရွိအို တစ္ေယာက္ထဲကပဲ ဒိုင္ခံလုပ္ရတယ္။
ေနာက္ဆံုး ၁၉၅၄ ခုႏွစ္မွာ လွ်ပ္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္ ေရွ႔ေျပးပံုစံ(Prototype) ၆ ခုကို တီထြင္လိုက္ႏိုင္ျပီ။ ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ပထမဆံုးလွ်ပ္စစ္ဂဏန္ေပါင္းစက္ေတြပါ။သူတို႔ဟာစက္ေတြကို အမ်ိဳးမ်ိဳးစမ္းသပ္ၾကည့္ၾကျပီးလို႔ ေက်နပ္တာန႔ဲ ဘြန္ရွင္ဒိုေကာ္ပိုေရးရွင္းမ်ား သြားေရာက္ျပသဖို႔ ခ်ိန္းဆိုလိုက္တယ္။ ဘြန္ရွင္ဒိုဆိုတာ ဂဏန္းေပါင္းစက္အပါအ၀င္ ရုံးသံုးပစၥည္းေတြကို အမ်ားၾကီးေရာင္းခ်ေနတဲ႔ ကုမၸဏီၾကီးပါ။ ဘြန္ရွင္ဒိုက တာဒါအိုတို႔ လာေရာက္စမ္းသပ္ျပသတဲ႔ ဂဏန္းေပါင္းစက္ကိုၾကည့္ျပီးသူတို႔စက္ဟာ ဂဏန္းေတြကို ဆက္တိုက္ေျမွာက္လို႔မရဘူး။ တစ္ၾကိမ္ကိုတစ္ေခါက္ပဲေျမာက္ႏိုင္တယ္။ရတဲ႔ အေျဖကိုစာရြက္ေပၚမွာ ေရးမွတ္ထားျပီးမွ ေနာက္တစ္ၾကိမ္ျပန္ေျမွာက္ေနရလို႔ အခ်ိ္န္ေတြၾကန္႔ၾကာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ဘိုရွင္ဒိုက ၀ယ္ဖို႔ျငင္းလိုက္တယ္။ အခုလိုျငင္းလိုက္ေပမယ့္ တာဒါအိုတို႔ဟာ စိတ္ပ်က္မသြားၾကပါဘူး။ ဘဏ္ကေန ေငြေခ်းျပီး သူတို႔စက္ကို ပိုေကာင္းေအာင္လုပ္က်တယ္။
တာဒါအိုတို႔ဟာ သူတို႔ဂဏန္းေပါင္းစပ္မွာ ဂဏန္းေတြကို ဆက္တိုက္ေျမွာက္လို႔မရတဲ႔ အားနည္းခ်က္ကို ျပဳျပင္လိုက္ႏိုင္ေပမယ့္ သတၱဳပ္နီယံ၊ ဂီယာေတြကိုသံုးထားတာမို႔ စက္ဟာဂဏန္းတြက္ရင္ ဆူညံေနေသးတယ္။ ဒါေၾကာင့္ပင္နီယံဂီယာေတြကို အသံမထြက္တဲ႔ လွ်ပ္စစ္ရီေလး(relay) ပစၥည္းေတြနဲ႔ အစားထိုးလဲလိုက္တယ္။ ဂဏန္းေပါင္းစက္ရဲ႕အရြယ္အစားဟာ အေတာ္ေလးငယ္သြားသလို ဆူညံသံလည္းေပ်ာက္သြားတယ္။
၁၉၅၆ ခုႏွစ္ ႏွစ္ကုန္ပိုင္းမွာ တာဒါအိုနဲ႔ညီအစ္ကိုေတြဟာ သူတို႔ဂဏန္းေပါင္းစက္ကုိ ကုမၸဏီတစ္ခုမွာ မိတ္ဆက္စမ္းသပ္ျပဖို႔ ဆက္ပိုရိုျမိဳ႕ကို ေလယာဥ္နဲ႔ထြက္ခြာသြားၾကတယ္။ ေလဆိပ္ေရာက္ေတာ႔ လံုျခံဳေရးအရာရွိက စက္အတြင္းပိုင္း လံုျခံဳေရးအရ စစ္ေဆးၾကည့္ခ်င္တယ္ဆိုရင္ စက္ရဲ႕အေပၚပိုင္းကို ျဖဳတ္ျပီးဖြင့္ျပေပးလိုက္ရတယ္။ သူတို႔ျပသမဲ႔ ကုမၸဏီကို ေရာက္သြားေတာ စက္ရဲ႕ျဖဳတ္ထားတဲ႔ အေပၚမလုပ္ေတာ႔ဘူး။ သူတို႔ညီအစ္ကိုေတြလဲ အမ်ိဳးအမ်ိဳးၾကိဳးျပင္ၾကေပမယ့္ စက္ကျပန္ေကာင္းမလာေတာ႔လို႔ လက္ေလွ်ာ႔လိုက္ၾကျပီး သူတို႔တီထြင္ထားတဲ႔ လွ်ပ္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္အေၾကာင္း ရိုက္ထားတဲ႔ဓာတ္ပံုေတြကိုပဲ ပိတ္ကားေပၚမွာဆလိုက္ထိုး၍ ရွင္ျပျပီးျပန္လာခဲ႔ၾကတယ္။
သူတို႔အိမ္ကုိျပန္ေရာက္ျပီ ရက္အနည္းငယ္အၾကာမွာ အူရွိဒါကုမၸဏိ(Uchida Co.,Ltd) က လူတစ္ေယာက္က တာ၀ါအိုဆီကို ဖုန္းဆက္လာတယ္။ အူရွီဒါကုမၸဏီကိုလာျပီး လွ်ပ္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္ကို စမ္းသပ္ျပသေပးဖို႔ ဖိတ္ၾကားတာပါ။ အူရွီဒါအရဲ႕ကိုယ္စားလွယ္တစ္ေယာက္က သူတို႔စက္အေၾကာင္းကို ဆက္ပိုရိုျမိဳ႕မွာ ဆလိုက္ထိုးရွင္းျပခဲ႔စဥ္က ေတြ႔ျမင္ခဲ႔ျပီးကတည္းက စိတ္၀င္စားေနခဲ့တာပါ။ တာဒါအိုတို႔ သြားေရာက္စမ္းသပ္ျပၾကတယ္။ အူရွီဒါကုမၸဏီက သေဘာက်လို႔ လွ်ပ္စစ္ဂဏန္းေပါင္းစက္ေတြကို ထုတ္လုပ္ျပီး ပစၥည္းသြင္းဖို႔ တာဒါအိုတို႔ရဲ႕ Casio Computer ကုမၸဏီနဲ႕ စာခ်ဳပ္ခ်ဳပ္လို္က္တယ္။
၁၉၅၇ ခုႏွစ္ဇြန္လမွာ Casio 14-A Calculator ေတြစထုတ္လိုက္တယ္။ 14-A ဟာျပိဳင္ပြဲမွာေတြ႔ခဲ႕တဲ႔ အေမရိကန္ ဂဏန္းေပါင္းစက္ထက္အမ်ားၾကီးေသးငယ္ေပမယ့္ ယေန႔ျမင္ေတြ႔ေနရတဲ႔ Calculator ေတြထက္ေတာ႔ အေတာ္ကို ၾကီးေနပါေသးတယ္။ Casio ကုမၸဏီက စက္တစ္ခုလံုးကို ယန္း ၉ သိန္းနီးပါး(အေမရိကန္ေဒၚလာ ၁၁,၀၀၀ေက်ာ္န႔ဲ) ေရာင္းပါတယ္။ Casio စက္ဟာေစ်းအရမ္းၾကီးေပမယ္႔ ႏိုင္ငံျခားကထုတ္တဲ႔ စက္ေတြထက္အမ်ားၾကီးေသးငယ္ျပီး ပိုမိုျမန္ဆန္စြာ တြက္ႏိုင္လို႔ လူၾကိဳက္မ်ားလာတယ္။ ေနာက္ျပီးေတာ႔ ဂ်ပန္လူမ်ိဳးေတြဟာသူတုိ႔ရဲ႕ ျပည္တြင္းျဖစ္ေတြက္ုိ အားေပးက်လို႔ Casio calculator ေတြဟာ ထုတ္သေလာက္ေရာင္းေကာင္းေနခဲ႔တယ္။ အဲ႕ဒီမွာ တာဒါအိုတို႔ဟာ သူတို႔ရဲ႕Kashio Seisakujo ကုမၸဏီကို Casio computer Co.,Ltd လို႔အမည္ေျပာင္းျပီးမွတ္ပံုတင္ခဲ႔ၾကတယ္။
တာဒါအုိဟာ Casio ကုမၸဏီရဲ႕ ဥကၠဌ ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ Casio က စက္ရုံအသစ္ေတြေဆာက္လုပ္ဖြင့္လွစ္တယ္။ ၀န္ထမ္းေတြအတြက္ စက္မႈေကာလိပ္ေက်ာင္းတစ္ခုဖြင့္ျပီး ေခတ္မီစက္မႈနဲ႔ လွ်ပ္စစ္နည္းပညာေတြ သင္ေပးတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ Casio Calculator ေတြအျပင္ လွ်ပ္စစ္လက္ႏွိပ္စက္၊ သိပၸံဂဏန္းေပါင္းစက္ေတြပါ ထုတ္လာတယ္။ တာဒါအိုဟာ စစ္ရႈံးတဲ႔ဂ်ပန္ႏိုင္ငံကို စီးပြားေရးနဲ႔ ကမၻာ႔ထိပ္တန္းႏိုင္ငံျဖစ္ရမယ္ဆိုတဲ႔ စိတ္ဓာတ္နဲ႔ ၾကိဳးစားလိုက္တာ Casio ပစၥည္းေတြဟာ ကမၻာအႏွံကိုတင္ပို႔ေရာင္းခ်ေနရတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ဟာ Casio ရဲ႕ အေအာင္ျမင္ဆံုးကာလပါပဲ။ ဒါေပမယ့္ကုမၸဏီတစ္ခုဟာ ေအာင္ျမင္မႈကိုအၾကာၾကီးထိန္ထားဖို႔ဆိုတာ မလြယ္ကူလွပါဘူး။ Casio ကုိျမတ္ေခ်မျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ေနျပီး အားနည္းခ်က္ေတြကို ရွာေနတ႔ဲျပိဳင္ဖက္ကုမၸဏီေတြရွိေနတယ္ဆိုတာကို Casio ကေမ့သြားတယ္။ Casio ဟာ ေအာင္ျမင္မႈမွာသာယာမိန္းေမာျပီး အိပ္ေမာက်ေနခဲ႔တယ္။ အဲဒီလိုတစ္ခဏတာအိပ္ေပ်ာ္သြားတာေလးဟာ ကုမၸဏီကို အၾကီးအက်ယ္ထိခိုက္သြားေစခဲ႔ပါတယ္။
Casio ကျပိဳင္ဘက္ကိုေမ႕သြားရတဲ႔အေၾကာင္းက တာဒါအိုတို႔ညီအစ္ကိုေတြဟာ ေဂါက္သီးရိုက္ကစားတာကိုအရမ္း ၀ါသနာပါသြားက်ျပီး အလုပ္ထဲမွာစိတ္မ၀င္စားၾကေတာ႔ပဲ ေဂါက္သီးပဲတစ္ေနကုန္ရိုက္ေနတယ္။ သူတို႔ဟာပိုက္ဆံခ်မ္းသာလာေတာ႔လဲ ကုမၸဏီကိုျပန္မၾကည့္ပဲ ေအာက္ကလူေတြနဲ႕ပဲ လႊတ္ထားလိုက္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာျပိဳင္ဘက္ျဖစ္တဲ႔ Sharp Corporation ကုမၸဏီဟာ Casio ကေနသံုးေနတဲ႔ လွ်ပ္္စစ္ရီေလး(relay)ေတြထက္ပိုျပီး ေသးငယ္တဲ႔ထရန္စစၥတာ(transisitor)ေတြတပ္ဆင္ထားတဲ႔ Calculator ေတြထုတ္လိုက္တယ္။ အရြယ္ၾကီးမားတဲ႔ Casio Calculator ေတြဟာေရာင္းအားထိုးက်သြားျပီး လက္ဖ၀ါးေပၚတင္ျပီး ခုလုတ္ႏွိပ္တြက္ခ်က္ႏိုင္တဲ႔ Sharp Calculator ေတြဟာ လူၾကိဳက္မ်ားလြန္းတဲ႔ ဂဏန္းေပါင္းစက္ျဖစ္လာခဲ႔တယ္။ အလုပ္သမားေတြေတာ္ေတ္ာမ်ားမ်ားလည္းအလုပ္ျပဳတ္ကုန္က်တယ္။
အခုမွ Casio ဟာအိပ္ေမာက်ေနရာကေန ျပန္လည္ႏိုးထလာပါေတာ႔တယ္။ သူတို႔စမ္းသပ္ဓာတ္ခြဲခန္းေတြမွာ Calculator အသစ္အဆန္းေတြထြင္ဖို႔ အၾကီးအက်ယ္ၾကိဳးစားေတာ႔တယ္။ ၁၉၆၅ခုနွစ္ စက္တင္ဘာလမွာ Casio က 001 Desktop Calculator ကိုထြင္လိုက္တယ္။ အဲ႔ဒီ Calculator ရဲ႕ Sharp Calculator ထက္အားသာတာက စက္မွာ မွတ္ညဏ္(memory)ပါတယ္။ တြက္ျပီးတာေတြကို memory ထဲသိမ္းထားလုိ႔၇တယ္။ ဒါေၾကာင့္ Casio Desktop Calculator ေတြကို ဂ်ပန္ႏိုင္ငံရဲ႕ရုံတိုင္းလိုလိုမွာ အသံုးျပဳလာၾကတယ္။
ဒါေပမယ့္ဂ်ပန္ျပည္တြင္းေစ်းကြက္မွာ ၀ယ္လိုအားက်လာျပီမို႔တာဒါအုိဟာ အေမရိကန္နဲ႔ဥေရာပ ႏိုင္ငံေတြကို Casio Calculator ေတြတင္ပို႔တယ္။ ေသးငယ္လွျပီး memory ပါတဲ႔ Casio စက္ကေလးေတြကို အဲ႕ဒီႏိုင္ငံကလူေတြအရမ္းၾကိဳက္က်လို႔ အမ်ားၾကီးတင္ပို႔ေန၇တယ္။ ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္မွာ Casio ဟာ လူထုကိုအစုရွယ္ယာေတြစတင္ေရာင္းခ်တယ္။ စေရာင္းတဲ႔ ရွယ္ယာတန္ဖိုးေတြဟာ ေန႔တြင္းခ်င္းပဲေလးဆအထိတက္သြားတယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ Casio ရဲ႕ရွယ္ယာေတြကို ႏိုင္ငံတကာရွယ္ယာေစ်ဒကြက္မ်ာစတင္ေရာင္းခ်လာၾကတယ္။
တာဒါအိုဟာ ဂဏန္းေပါင္းစက္ Calculator ေခတ္ကုန္ေတာ႔မယ္ဆိုတာ ရိပ္စားမိလာတယ္။ ဒါေၾကာင့္ေနာက္ထက္ပစၥည္းတစ္မ်ိဳးကို တီထြင္ဖို႔ စိတ္ကူးၾကံစျပန္တယ္။ ဒီတစ္ခါေတာ႔အရင္က Casio Calculator ေတြမွာ IC chip လို အီလက္ထေရာနစ္ပစၥည္းေတြသံုးျပီး ပစၥည္းအရြယ္အစားေတြကို ခ်ံဳ႕ႏိုင္ခဲ႔တဲ႔ အေတြ႕အၾကံဳေလးေတြကိုအေျခခံျပီး ေနာက္ပစၥည္းတစ္မ်ိဳးထုတ္လုပ္လိုက္ပါတယ္။ အဲဒါက အီနစ္ထေရာနစ္ နာရီပါ။ ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာကတည္းက အဲဒီအခ်ိန္အထိ ဆြစ္ဇာလန္ႏိုင္ငံကထုတ္တဲ႔ Rolex နဲ႔ Omega နာရီေတြနဲ႔ ဥေရာပႏိုင္ငံေတြက လွ်ပ္စစ္နာရီေတဟာ တစ္ကမၻာလံုးမွာ အရမ္းေခတ္စားေနခဲ႔တယ္။ အဲ႔ဒီနာရီေတြဟာ အခ်ိန္တိက်သလို အၾကမ္းခံတာေၾကာင့္ လူေတြၾကိဳက္က်တာပါ။ ဒါေပမယ္႔နာရီေတြဟာ ေစ်းၾကီးလြန္းလို႕ ပိုက္ဆံခ်မ္းသာတဲ႔လူေတြပဲ ၀ယ္ပတ္ႏိုင္က်တယ္။ Rolex နဲ႔ Omega နာရီေတြကို ေစ်းသက္သာတဲ႔ အီလက္ထေရာနစ္ နာရီေတြနဲ႔ယဥ္ႏိုင္လိမ့္မယ္လို႔ တာဒါအိုက ယံုၾကည္ေနတယ္။ နာရီမွာတပ္ဆင္တ႔ဲ အီလကထေရာလစ္ ပစၥည္းေတြဟာ တန္ဖိုးမၾကီးလို႔ နာရီေတြအမ်ားၾကီးထုတ္ႏိုင္ရင္ နာရီေစ်းသက္သာမယ္ဆိုတာ သူသိေနတယ္။
ဒါေၾကာင့္ ၁၉၇၀ ျပည့္ႏွစ္ေနာက္ပိုင္းမွာ Seiko,Casio စတဲ႕အီလတ္ထေရာနစ္ လက္ပတ္နာရီေတြေပၚလာခဲ႔တယ္။ နာရီဒီဇိုင္းေတြကလွပသလိုဆြတ္ဇာလန္နဲ႔ဥေရာပထုတ္နာရီေတြရဲ႕ ၁၀ ပံု ၁ ပံုေလာက္ပဲရွိတာေၾကာင့္ တစ္ကမၻာလံုးကလူေတြဟာ အီလစ္ထေရာနစ္ လတ္ပတ္နာရီေတြကို ၀ယ္လာၾကတယ္။ ဆြစ္ဇာလန္နဲ႔ ဥေရာပထုတ္တဲ႔ နာရီေတြကို ၀ယ္ယူသူနည္းသြားလို႕ အဲဒီကနာရီထုတ္လုပ္သူ လူေတြရဲ႕ ၀င္ေငြေတြထိုးက်သြားၾကတယ္။ တခ်ိဳ႔ကုမၸဏီေတြလည္း အရႈံးေပၚ စက္ရုံေတြပိတ္လိုက္က်ရတယ္။
၁၉၈၀ ျပည့္ႏွစ္က်ေတာ႔ Casio ကုမၸဏီဟာ သူတို႔ကၽြမ္းက်င္တဲ႔ အီနစ္ထေရာနစ္ နည္းပညာအေပၚအေျခခံျပီး ပစၥည္းအသစ္ေတြထက္ထုတ္ပါတယ္။ အဲဒါေတြကေတာ႔ Casiotone-201 ဆိုတဲ႔ ပထမဆံုး အီလစ္ထေရာနစ္ကီးဘုတ္တူရိယာ၊ အိပ္ေဆာင္ LCD TV ေလးေတြ၊ တယ္လီဖုန္း၊ ေရဒီယို၊ Pager နဲ႔ electronic notebook စတဲ႔ အီလစ္ထေရာနစ္ပစၥည္းေတြဆက္တိုက္ ထုတ္လာခဲ႔တယ္။ ထိုပစၥည္းေတြေၾကာင့္လည္း ကမၻာၾကီးမွာလူေနမႈအဆင့္အတန္း တိုးတက္ေျပာင္းလဲလာခဲ႔တာကို ဘယ္သူမွမျငင္းႏိုင္ၾကပါဘူး။
တာဒါအိုကာရွီယိုဟာ Casio Computer ကုမၸဏီကို စတင္ထူေထာင္ခဲ႔သူ ျဖစ္ရုံမက ကုမၸဏီကို ၂၈ ႏွစ္ၾကာလဲ ဦးေဆာင္ခဲ႔ပါတယ္။ ၁၉၈၈ ခုႏွစ္မွာသူဟာ Casio ကုမၸဏီကေန အနားယူလိုက္ျပီး သူ႔ညီ တိုရွီအိုကိုဦးေဆာင္ခိုင္းပါတယ္။ သူကေတာ႔အၾကံေပးပုဂၢိဳလ္အေနနဲ႔ ဆက္ေနသြားျပီး ၁၉၉၃ ခုႏွစ္မတ္လ ၅ ရက္ေန႔ အသက္၇၅ႏွစ္မွာ ကြယ္လြန္သြားခဲ႔ပါတယ္။
တာဒါအိုရဲ႕ ၁၉၅၇ ခုႏွစ္မွာ တည္ေထာင္ခဲ႔တ႔ဲ Casio Computer Company ဟာ ယေန႔ထိတိုင္ ရပ္တည္ေနဆဲပါ။ ကမၻာအရပ္ရပ္မွာ ၀န္ထမ္းေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ အီနစ္ထေရာနစ္ပစၥည္းေတြကို မွန္မွန္ ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ေနဆဲပါ။ ရုံသံုးပစၥည္းေတြ၊ ဒီဂ်စ္တယ္ကင္မရာေတြ၊ Printer ေတြ၊ Cash Machine ေတြ၊ G Shock လက္ပတ္နာရီေတြကို တစ္ႏွစ္ကို အေမရိကန္ေဒၚလာ ၃ ဘီလီယံဖိုးေလာက္ေရာင္းေနရပါတယ္။
